Studio Unalome

Van vrouw naar moeder

 

Al van jongs af aan weet ik 1 ding heel zeker, namelijk dat ik heel graag hoop dat ik ooit moeder mag worden. En zo gaan we met deze blog terug in de tijd, namelijk naar 2019. Rick en ik zijn eind 2018 in Helvoirt komen wonen en we voelen dat we de volgende stap willen gaan zetten. In mei 2019 is het zover, een positieve zwangerschapstest! Ik ben ontzettend misselijk & voel dat mijn hele lijf aan het veranderen is. We schrijven ons in bij de verloskundige praktijk & tot aan die eerste afspraak wachten we ongeduldig af.

 

eerste echo

Net voordat we op vakantie gaan naar Sicilië hebben we de eerste afspraak staan en wordt ook de eerste echo gemaakt. Vol spanning gaan we naar deze eerste afspraak toe en zien we op de echo een mooi kloppend hartje, wat bijzonder! De verloskundige kijkt nog even verder en ziet daarnaast ook nog een lege vruchtzak. Deze zwangerschap was dus in het begin een tweelingzwangerschap, alleen is het 2de vruchtje al snel gestopt met groeien. Dit verklaard voor mij wel die intense misselijkheid en het voorgevoel dat ik had. Mijn moeder is namelijk 1 van een tweeling en ik had altijd al ook zon gevoel dat dit bij mij zou gebeuren.
Ook op vakantie zet deze misselijkheid zich nog door, waardoor we het heel rustig aan doen. Langzaam aan wordt het echt werkelijk, we worden ouders, ik word moeder!

misselijkheid

Na de vakantie is de misselijkheid nog steeds zo extreem dat ik in overleg met de verloskundige besluit om hier medicatie voor te nemen. Ik moet nog enkele diensten werken op mijn oude werkplek op de gesloten afdeling en dit wil ik graag op een prettige manier afsluiten. Met 12 weken zwangerschap begin ik dan met mijn nieuwe baan in de thuiszorg, enorm spannend om hier zwanger aan te beginnen!

De eerste 20 weken ben ik op en af misselijk, stop ik met medicatie en start ik weer. We hebben de 20 weken echo gepland staan en we willen heel graag weten wat het geslacht is. Vol spanning gaan we dan ook weer naar deze afspraak en nadat alles grondig nagekeken en goedgekeurd is, komen we er achter dat we een zoon krijgen! Wauw, ik dacht al die tijd een meisje en ik merk echt de eerste dagen dat ik enorm moet schakelen hierin. De rest van de zwangerschap verloopt rustig. Ik ben begonnen met zwangerschapsyoga en het voelt zo fijn om op deze manier met ons zoontje te verbinden en ondertussen ook met mijn lijf in beweging te zijn. Samen met Rick gaan we ook nog de partnerles en leren we allerlei houdingen voor tijdens de bevalling & ook nog een deel theorie. Mijn yogadocent verteld over de BRAINS methode en we schrijven deze op om later mee te nemen in het bevalplan.

 

derde trimester

Rond dat ik 30 weken zwanger ben, begin ik te merken dat het werken in de thuiszorg mij zwaar begint te worden. Er is goed overleg met de manager en langzaam bouwen we de zwaardere werkzaamheden af, krijg ik een aangepaste route en de laatste weken tot aan mijn verlof vervolg ik mijn werkzaamheden op kantoor, omdat ik echt merk dat het teveel is. Het kost mij enorm veel moeite om deze knoop door te hakken, het voelt een beetje als falen op dat moment. Met 34 weken is het zover & ga ik met verlof. Zoveel plannen, maar uiteindelijk komt er weinig van terecht.

hoge bloeddruk

Rond de 36 weken ga ik naar een controle bij de verloskundige. Ik heb nog tijd over en loop even het kantoor binnen van mijn werk(deze zitten naast elkaar). Ik kletst met 2 collega’s en loop daarna vol goede moed het kantoor van de verloskundige binnen. Standaard controles worden gedaan en er wordt opgemerkt dat mijn bloeddruk stijgende is. Ik was wat buiten adem en onrustig van het kletsen, dus dacht nog dat dit daar van kwam. We spreken af dat ik 2 dagen later terug kom voor nog een controle en urinetest. Helaas wordt in mijn urine ook een spoortje eiwitten gevonden en word ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Gek genoeg heb ik tijdens de controle bij de gynaecoloog weer een normale bloeddruk en ik krijg toch weer een sprankje hoop. Zou het een moment opname zijn geweest en mag ik weer terug onder controle bij de verloskundige?

van thuisbevalling naar inleiding

Maar helaas. Terwijl ik op de verloskunde afdeling aan het CTG lig en om de zoveel tijd mijn bloeddruk wordt gemeten, is ook deze steeds net wat verhoogd. Ik noem het ‘witte jassen angst’. Maar ook in het ziekenhuis word een spoortje eiwit in mijn urine gevonden. Ik krijg bloeddrukverlagende medicatie en moet een week later weer terug op controle. Ik doe het rustig aan en begin vast mijzelf erop in te stellen dat mijn ‘droombevalling’ helaas toch anders zal verlopen. En inderdaad, tijdens de volgende controle op vrijdag word besloten dat ik ingeleid ga worden. Ik baal enorm! Ik had zo gehoopt om thuis in bad te bevallen, het bevalbad was ook net bezorgd. Ze willen mij eigenlijk opnemen in het ziekenhuis tot aan de inleiding, maar ik geef aan liever nog naar huis te gaan, omdat ik daar meer tot rust kom. Op zaterdag heb ik nog mijn babyshower en op zondag krijg ik te horen dat we ons die avond om 20.00 moeten melden in het ziekenhuis, spannend!

Leave a Reply