Het is zondag 19 januari, ik heb gisteren een enorm leuke babyshower gehad en nu wachten we op ‘het verlossende telefoontje’. Het ziekenhuis gaat ons namelijk laten weten hoe laat we ons moeten melden voor de inleiding. Om 20.00 is het zover en worden we verwacht op de verloskamers. Ik krijg uitleg, controles en we mogen ons gaan settelen op de kamer. Ik heb al 2 cm ontsluiting en later in de avond wordt er een folley ballon geplaats om de ontsluiting te bevorderen. We besluiten nog wat te gaan slapen, maar ik ben veel te onrustig, dus rust alleen wat. Om 4.00 heb ik het gevoel dat het ballonnetje wat los zit, dus heel zachtjes voel ik mee en inderdaad, de ballon komt eruit. We besluiten omdat het midden in de nacht is, nog af te wachten of mijn vliezen vanzelf breken. Ik heb nog steeds de wens het zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen en hierin voel ik ook de ruimte om dit steeds te overleggen met het ziekenhuis personeel. Een uur later voel ik ineens een warme stroom langs mijn benen, huh, mijn vliezen zijn zelf gebroken! We wachten weer af of mijn lichaam ook een verder signaal oppakt om met weeën te starten. In de loop van de ochtend hadden we weer overleg en begonnen we rustig aan met het opstarten van de weeën opwekkers. Heel langzaam begon mijn lijf er wat op te reageren met kleine krampen. Ik zat veel op de bal, liep rond door kamer. Ik zette een fijn muziekje op en danste zo af en toe nog wat. Ook een diffuser had ik meegenomen met een vertrouwd geurtje erin. Zo voelde het toch een beetje als mijn eigen omgeving en maakten we het zo prettig mogelijk om in te bevallen. Door de dag heel zag ik veel artsen en verpleegkundigen tijdens de wisseling van dienst en steeds vertelden wij over onze wensen in ons geboorteplan. Niet iedereen reageerde hier heel positief op, maar we bleven het benoemen. Tegen etenstijd had ik 5/6 cm ontsluiting en gaven we aan dat ik in het bevalbad wilde. Zodra de draadloze ctg beschikbaar was, werd deze de kamer binnen gereden en het bevalbad opgezet. Intussen ving ik de steeds heftig wordende weeën op onder de douche. Toen er eenmaal een klein laagje water in het bad zat, ging ik erin. Niemand die mij daar nog uit ging krijgen vandaag!
De lichten werden gedimd en ik kroop nog dieper in mijn bubbel. Een paar uur later had ik 9 cm ontsluiting en persdrang. Ik wilde graag nog proberen om het persen zonder weeënopwekkers te doen, dus in overleg met de arts werd de medicatie uitgezet. Helaas vielen daarna de weeën compleet stil. De medicatie werd weer aangezet en zo liet ik mij mee voeren met de persweeën. Wat een oerkracht ervaarde ik toen! Ik zei dat ik mijn zoontje heel graag zelf wilde aanpakken. Om toch iets om handen te hebben, besloot de aanwezige arts om de telefoon van Rick te pakken en mijn bevalling te filmen.
Op dat moment heerste er ook een serene rust in de kamer. Achteraf zeiden de verpleegkundige en arts dat zij dit nog niet eerder zo hadden meegemaakt tijdens een medische bevaling. Ik heb bijna 2 uur geperst, maar mijn zoontje deed het zo goed en ik voelde mij zo krachtig, dat ik door kon gaan.
Toen was het moment daar, ik kon zijn haartjes voelen. Ik perste en zo werd om 22.30 Kai geboren. Van onder water keek hij mij voor het eerst aan, in 1 woord was dit magisch! Na dit bijzondere moment nam ik rustig de tijd om hem boven water te tillen en hem op mijn borst te leggen. Kai was geboren en ik werd geboren als moeder.
Hoe graag ik ook thuis had willen bevallen, toch had ik deze krachtige ervaring in het ziekenhuis niet willen missen. Ik had alsnog mijn ‘droombevalling’ in bad.
Na de geboorte van Kai kwam ik uit bad voor de geboorte van de placenta op bed. Ik begon daarna veel bloed te verliezen en na controle bleek mijn baarmoeder helemaal slap. Binnen korte tijd stond mijn kamer vol met een grote groep personeel. Er werd een poging gedaan om nog een infuus te prikken en mijn baarmoeder werd hard gemasseerd door de arts, om zo die baarmoeder weer te laten samen trekken en het bloedverlies te minimaliseren. En ik lag daar, met mijn zoon op mijn borst, vol van de mooiste en krachtigste ervaring die ik ooit in mijn leven had meegemaakt. Het kon mij op dat moment even allemaal niks meer schelen wat er aan mijn lijf gedaan werd, met 1 blik van de arts voelde ik mij veilig in zijn aanwezigheid, hij had het onder controle. Mijn wens om moeder te worden was uitgekomen, ik had een droombevalling gehad in een medische setting met de grootste ondersteuning van mijn man. We hadden het samen gedaan en dat was alles wat telde. Ik was uiteindelijk ongeveer 1600 ml bloed verloren, dus dat was flink. De volgende dag kwam de gynaecoloog bij ons langs en vroeg of hij het filmpje dat hij had gemaakt mocht delen tijdens een bijeenkomst met de andere gynaecologen. Hij wilde laten zien dat ondanks de medische setting, er nog steeds een zo natuurlijk mogelijke bevalling kan plaatsvinden. Uiteraard stemde ik hiermee in, de eerste stap van mijn missie werd hiermee gezet.